دانلود تار دوره قاجار (بخش دوم)

موسیقی قاجار

1-تار میرزا عبداله (دستگاه ماهور)

قربان خان ، آواز

2- میرزا حسیتقلی (دستگاه ماهور)

3- میرزا حسیتقلی (دستگاه ماهور)

4- میرزا حسینقلی (دستگاه ماهور)

حاجی محمدخان ، آواز

5-تار میرزا عبداله (دستگاه ماهور)

6- میرزا حسینقلی (دستگاه ماهور)

7-غلامحسین درویش (دستگاه ماهور)

سیداحمد خان ، آواز

8- میرزا عبداله (دستگاه ماهور)

9-غلامحسین درویش (دستگاه ماهور)

سیداحمد خان ، آواز

10-تار غلامحسین درویش (دستگاه ماهور)

سیداحمد خان ، آواز

11- میرزا عبداله (دستگاه همایون)

قربان خان ، آواز

12- میرزا حسینقلی (دستگاه همایون)

13- غلامحسین درویش (دستگاه همایون)

دورهٔ قاجاریه با ورود دوربین عکاسی به ایران (در زمان ناصرالدین شاه) و نیز با ورود صفحهٔ گرامافون به ایران (در سال ۱۲۸۴ ه‍.ق) همزمان شد.از همین رو تصاویر و صفحه‌های ضبط‌شده از این دوران به درک موسیقی قاجار کمک می‌کند.^[۵]

یکی دیگر از تحولات مهم در زمان حکومت ناصرالدین شاه، تأسیس دارالفنون توسط امیرکبیر در ۱۲۳۰ ه‍.خ (۱۸۵۱ م.) بود. در سال ۱۲۴۷ ه‍.خ شعبهٔ «موزیک نظام» دارالفنون نیز تشکیل شد .

تشکیل این نهاد آموزش موسیقی، نقطهٔ عطفی در تاریخ موسیقی دورهٔ قاجار دانسته می‌شود.

به دنبال تشکیل این شعبهٔ دارالفنون، ابتدا دو کارشناس موسیقی نظامی به نام‌های بوسکه و رویون از پاریس به تهران آمدند اما بوسکه پس از یکسال ایران را ترک کرد و رویون نیز دو سال پس از آن (در ۱۲۸۴ ه‍.ق معادل ۱۸۶۸ م.)، به دلیل عدم موفقیت در کار خود از ایران رفت.^[۶]

در همان سال آلفرد ژان باتیست لومر موسیقی‌دان نظامی فرانسوی (معروف به موسیو لومر) به ایران آمد تا به دانشجویان موسیقی غربی را آموزش بدهد. لومر در مدت ۱۷ سالی که در ایران بود، نت‌نویسی به شیوهٔ رایج امروزی را به این دانشجویان آموزش داد و آنان را با مفاهیم موسیقی کلاسیک غربی و تئوری موسیقی آشنا کرد.

در سال ۱۳۰۲ ه‍.خ (دو سال پیش از پایان دورهٔ قاجاریه)، مدرسه عالی موسیقی تشکیل شد . کلوپ موزیکال به همت علینقی وزیری تأسیس گردید.

از آن زمان تا سال ۱۳۰۴ ه‍.خ، چهار ارکستر منتظم در تهران تشکیل شدند که (به ترتیب تقدم زمانی) عبارت بودند از: ارکستر نظام، ارکستر مدرسه دارالفنون، ارکستر سلطنتی، و ارکستر مدرسه عالی موسیقی. همزمان، فراگیری موسیقی نیز رواج یافت، که وفور تبلیغات خرید و فروش سازهای موسیقی در جراید آن زمان، گواهی بر این امر است.

به دلیل گسترش موسیقی کلاسیک، موسیقی مطربی محدودتر شد و مخاطبین اصلی آن به محافل خصوصی (همچون عروسی، جشن ختنه‌سوران، و شب‌نشینی‌ها) محدود گردید. در این دوره همچنین انواعی از هنرهای نمایشی نظیر روحوضی، تعزیه و شبیه‌خوانی رواج یافتند که غالباً با موسیقی همراه بودند.^[۷]